'Zullen we weer bellen' vraagt Marissa. Ze schenkt hem haar mooiste glimlach in de hoop dat dit geil overkomt. Ze geeft zachte schopjes tegen het matras dat in de hoek van de kamer op de grond ligt.

Ze lijkt wel een junk, denkt Frenk als hij zijn vriendin ziet staan. De vorige week spontaan uitgevallen hoektand doet haar uitstraling geen goed. Hij gaat naast de stapel telefoons op de grond zitten. Zweet loopt van zijn rug in de ontblote bilnaad en koelt daar af. Hij kiest voor een roze Nokia.

Marissa zit in lotushouding op een dekbed van Mickey Mouse. Ze grijnst naar het hoofd dat zich tussen haar liezen bevindt. Frenk drukt op een aantal knoppen en roept luid de naam van een ziekte. Dan drukt hij weer op wat knoppen en benoemt een andere ziekte. Marissa twijfelt of het wel een ziekte is. Sommige mensen worden volgens haar zo geboren.

Frenk blijft volhouden, tot tien minuten later een kiestoon door de kamer klinkt. Snel drukt hij drie toetsen in en legt de telefoon op de grond. Tevreden loopt hij door de kamer. Hij raakt even zijn natte bilnaad aan als hij het roze t-shirt opnieuw in zijn broek stopt.

'112. Politie, brandweer of ambulance?' De stem van de vrouw is volkomen ontdaan van intonatie.

'We gaan dood. Allemaal.' Hij lacht raspend, zoals eigenlijk alleen verstokte rokers kunnen lachen. Marissa staat op het dekbed te springen en roept luid 'Dood, we gaan dood!'.

'Waar bevindt u zich mijnheer' zegt de stem.

'In Appingedam mevrouw' zegt Frenk. Dan staat hij op en trekt Marissa aan een oor van het matras. Als ze wiebelend op haar benen midden in de kamer staat knijpt hij in haar rechter tepel.

'Wat doe je nou flikker' briest ze. Woedend trekt ze haar t-shirt uit en bekijkt de tepel. Frenk schrikt als hij ziet hoe klein haar borsten de afgelopen maanden zijn geworden.

Dan brult Marissa ineens: 'Ik ben zwarte piet. Ik heb een blauwe tiet'. Ze lacht hysterisch en laat zich als een vaatdoek op Mickey vallen.

'Ik vermoed dat u de lijn bezet houdt voor mensen die echt hulp nodig hebben, klopt dat' zegt de vrouw van 112. Marissa houdt een vinger strak tegen haar mond gedrukt. Ze kan het niet laten om toch even een sissend geluid uit haar mond te laten komen.

'Ik noteer uw nummer' zegt de vrouw en hangt op.

Frenk loopt sinds de kneep in de tepel rondjes door de kamer en kijkt verrast op als hij de kiestoon hoort. 'Wel godverdomme, betaal ik hier belasting voor?' Marissa giert het uit en roept: 'Belasting zegt ie.' Frenk pakt de telefoon op en smijt deze in de hoek. De twee stukken roze plastic blijven opvallend bovenop de stapel zwart afval liggen.

'Negertieten' fluistert Marissa. Ze ligt languit op haar buik en trekt een holle rug. Met haar handen grijpt ze haar beide enkels stevig beet. Ongeveer een minuut blijft ze zo liggen, haar gezicht wordt intussen van wit roze en uiteindelijk rood. 'Kutzwaan' zegt ze en laat zich op het dekbed vallen. Mickey kijkt haar onbewogen aan. Ze ontbloot haar tanden voor de muis en giechelt: 'Wat een topavond'.

Frenk kijkt bevreemd op als hij ziet hoe zijn vriendin wellustig haar kruis tegen het dekbed drukt. Dan loopt hij naar de stapel telefoons, pakt een zwarte Blackberry, drukt op een aantal toetsen en vloekt.