De lente is een tijd voor overmoedige dieren. De tijd van de Amerikaanse droom voor de dierenwereld. Zoals die kauw op Den Haag Centraal die - borst vooruit - over de rand langs het perron loopt.

Ik schuifel op hem af.

Mijn blikken doen hem niets en hij loopt - nog altijd op de rand - stoer door. Hij komt recht op mij af.

Ik zet mijn voeten iets uit elkaar en vul mijn longen met lucht. Dan kruisen onze blikken elkaar en blijft hij staan. Nu is het zijn beurt om kwaad mijn kant op te kijken.

Als blikken konden doden.

Dan springt hij laf achter zich in de donkere diepte van spoor 8.

Helaas is er een stremming bij Schiphol. Er is geen trein om die lelijke pseudo-kraai uit de lucht te grijpen en de natuurlijke selectie haar werk te laten doen.