De crisis lijkt nu ook zijn weerslag te hebben op mijn eigen gemoedstoestand, aangezien zelfs mijn liefde voor het openbaar vervoer in het gedrang dreigt te komen. Niet door de hoge prijzen, de volle treinen, de nodeloos dure OV-chipkaart of de onvoorspelbare aankomsttijden, maar gewoon door een aantal van mijn medemensen. Om meer specifiek te zijn die medemensen die, ten behoeve van een milieuvriendelijke uitstraling, vergezeld gaan van een trouwe zwartgelakte Brompton, maar vervolgens geen gebruik maken van de functionaliteiten van dit wonder van techniek.

Ik zal het principe nog eens kort uitleggen. In de trein is het mogelijk om een fiets mee te nemen. Maar dit mag weer niet in de spits, dus daar is een vouwfiets voor uitgevonden. Het principe van deze fiets met de wielen van een rolstoel is vrij eenvoudig. Je fietst van je woonplaats naar het station, klapt hem op het perron in en neemt hem onder je arm mee de trein in. Daar mag hij dan gratis mee, terwijl je zelfs voor een keffertje betaalt, maar dit terzijde. Bij aankomst op de plaats van bestemming neem je de fiets mee onder de arm om hem buiten op het perron uit te vouwen en verder te reizen.

Tot zo ver klinkt dit verhaal als een mooi sprookje. In de Randstedelijke praktijk is het echter zo dat forenzen als haringen in een ton in de trein vervoerd worden. En dan komt er plotseling, uiteraard zonder 'sorry' te zeggen, een klapfietser binnen. Die persoon kiest er meestal voor om ofwel pas in de trein de fiets in te klappen, ofwel om het ding als een Jaguar in een file pronkend te laten staan. Eigenwijs straalt het ecologische bewustzijn van deze in biologisch 'fair trade' katoen gestoken betweter af. Terwijl de klapfietser geniet van zijn eigen intellectuele superioriteit moet de rest dampend toezien hoe hij zichzelf - een aantal schenen schampend - tot de eerste rij naar voren worstelt om als eerste uit te stappen.

Nou ben ik er zelf van overtuigd dat de mensheid, en dus ook dit groepje ecologische pseudo-idealisten, goed is en dat het hierboven geschetste ritueel geen bewuste actie is om de bloeddruk van menig forens tot een gevaarlijke hoogte te doen stijgen. Het zal wel gewoon 'een beetje dom' zijn. Hierbij wil ik al die oenen oproepen die een kostbare fiets gekocht hebben met de mogelijkheid om deze in de spits in tweeën te delen om ook daadwerkelijk van deze mogelijkheid gebruik te maken. Anders zou het zo maar eens kunnen zijn dat ik binnenkort een fiets gezamenlijk met diens eigenaar in elkaar vouw.